نقش نوروز در ایجاد هویت جمعی و تداوم فرهنگ جامعه

نوروز از دیرباز در میان ایرانیان به عنوان شروع سال جدید مطرح بوده است، چنان که فردوسی با ذکر و یاد جمشید، شاهنشاه ایرانی از این روز یاد می کند: - چنین روز فرخ از آن روزگار .

بمانده از آن خسروان یادگار و بر این اساس، ابوریحان بیرونی در کتاب خود، قانون مسعودی می گوید: "نوروز، طولانی ترین روز سال است که از زمان جمشید به یادگار مانده.

" به گفته دکتر ژاله آموزگار، پژوهشگر زبان و ادبیات باستانی، نوروز نمادی از سالگرد بیداری طبیعت از خواب زمستانی و مرگی است که به رستاخیز و زندگی منتهی می شود و به همین مناسبت، این جشن مربوط به فروهر ها نیز بوده است.

در دوران باستانی تر، عقیده عامه بر این بود که فقط پهلوانان دارای فروهر هستند، اما بعدها باورهای مردم این موهبت را شامل مؤمنان نیز کرد.

با درهم آمیختگی که میان شخصیت های افسانه ای، به دلایل اجتماعی پیش می آید، در دوران اسلامی، جم با حضرت سلیمان آمیخته می شود و از مجموعه این آمیختگی ها افسانه ای درست می شود که بنیان گذاری نوروز را به سلیمان نسبت می دهند .

(آموزگار، 1392، ص 16) از دیدگاه دکتر ذبیح الله صفا، پژوهشگر، مترجم و استاد ممتاز دانشگاه تهران، نوروز هنگامی است که روزگار کهن، زندگی از سر می گیرد و زمانه و آن چه که در اوست نو می شوند.