نوروز در روستای 400 ساله همدان/ از آب پرتقال نیابتی تا دیوارهایی که سرخ می شوند

پیش از آنکه واپسین نفس های زمستان بر فراز «دائم برف» به شماره بیفتد به روستا سفر کردم، در آستانه نوروز، نخستین روزهای قرن جدید، درست زمانی که گل ها لبخند می زنند و سرخی سیب ها دل می رباید؛ - خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی: هنوز سپیده نزده بود که راهی شدم، دل به جاده ای باریک و پیچ در پیچ سپردم و چشم به افق دوخته ام، میان گرگ و میش هوا هیبت کوه های وَرِدل هم، وجودم  را فرا گرفت؛ شانه به شانه هم ایستاده و با بالاپوش سفید، سایه سر شده بودند.

از کوه های برافراشته که چشم برداشتم سرگشته درختان اوج گرفته بین دره های طرفین شدم، گویی مسابقه قد کشیدن داشتند و قرار نانوشته ای که شاخه و برگ بلندتر نجوا با خدا نصیبش شود.

دو خطی پیغام حواله دادم به بلندترین شاخه بی برگِ زمستان زده تا دست دراز کند و پیام رسان باشد، نامه برای خدا میان هلهله ی سارها که انگار شیرازه مناجات نامه اند، عجیب حالی است.

غرقه در آسمان و زمین بودم که خورشید عالم تاب بر روستا و چشمان متحیرم تابید؛ ترکیب بند طبیعت روستا تکمیل شد؛ شعری است تکرار نشدنی.

از اینجا به بعد غزل خوان، سنگ چین های ریز و درشت را پیاده گز کردم.

ورودی روستا آراسته به سنگ های  قد و نیم قد به هم چسبیده بود که هر کدام داستانی از قدم های تند و آهسته آدمیان را در دل صبورشان جا دادند، از سنگفرش های من�