کارامدی استراتژی تولید دانش بنیان و اشتغال آفرین در مقابل فرضیه کوزنتس

می توان رشد اقتصادی پایدار بلندمدت داشت و در عین حال فقرا زیر چرخ های توسعه له نشوند، برای تحقق این هدف، لازم بود یک استراتژی توسعه صنعتی «دانش بنیان» و «اشتغال آفرین» طراحی شود.

- سیمون کوزنتس اقتصاددان آمریکایی و استاد دانشگاه هاروارد بود که در سال 1971 جایزه ی نوبل اقتصاد را دریافت کرد.

یکی از ایده های او این بود که در مسیر رشد و توسعه، ابتدا نابرابری افزایش می یابد و سپس به مرور کاهش می یابد.

اگر چه او این ایده را به عنوان یک فرضیه مطرح کرد اما پس از او بسیاری از اقتصاددانان حرفش را در حد یک قانون اقتصادی بالا بردند.

متاسفانه برخی اقتصاددانان مطرح ایرانی نیز هوادار این فرضیه هستند و در کتاب هایشان از فرضیه کوزنتس به مثابه یک نظریه ی مسلم اقتصادی یاد می کنند.

همچنین در گذشته، این دیدگاه میان سیاستمداران نیز رواج داشته است.

مثلاً معروف است که در دولت سازندگی و در زمان اجرای سیاست های موسوم به تعدیل اقتصادی، برخی کارگزاران می گفتند به ناچار لازم است برخی زیر چرخ های توسعه، له شوند .

اما فرضیه کوزنتس، بارها در عمل ناکارآمدی خود را اثبات کرده است.

به نظر می رسد تاکید بر ضرورت حمایت از تولید دانش بنیان و اشتغال آفرین واکنشی به این واقعیت باشد که الزاماً همراه با رشد اقتصادی در بلندمدت، وضع طبقات پایین بهتر نمی شود و نابرابری