روایت انقلاب و انقلابی گری از بیان «آقا زاده ای» که همیشه «آقا» بود!/ آخرین گفت وگوی منتشر نشده با سید محسن شفیعی

 یک ساعت گفت وگوی صمیمیِ آرشیو شده از سیدی که چشم های زیادی را با رفتنش تر کرد یعنی رزق، یعنی برکت، یعنی خوشا به سعادت گوش هایی که بخواهند معنای حقیقت را از این دهان بشنوند.

مردی که بزرگی اش را هر چند دیر اما تازه بعد از رحلتش و در پیام تسلیت مقام معظم رهبری متوجه شدم.

همانجا که گفتند: ایشان نقش ارزشمندی در همه عرصه های علمی و اجتماعی و دانشگاهی خوزستان ایفا می کردند و از امیدهای آینده بودند.

فقدان این عالم پرتلاش و خدوم و بصیر، خسارتی است که جبران آنرا از خداوند متعال مسألت میکنم.

نشستم کنار مزار حاج سید محسن، کنار خاکی که سرد بود اما عطر گرم محبت می داد.

می خواستم حالا که قسمت شد و قرعه ی نوشتن این گفت وگو به نامم افتاد کنار مزارش باشم.

که اگر جایی صدا قطع و وصل شد از او بخواهم کلماتش را به دلم برات کند.

و اینگونه بود که حاصل این استغاثه شد متن پیش رو، که روایت مکتوب گفت وگوی تقطیع نشده و مستندی از مرحوم حجت الاسلام سید محسن شفیعی است؛ گفت وگویی صمیمی و تحلیلی و رسانه ای که برای اولین بار بعد از نشستن داغ فراق سید بر تن خوزستان به رشته ی تحریر در می آید.

تمام تلاشم بر این بود که رعایت امانت در نوشتن بیانات ایشان محقق شود، به همین دلیل سوالات عینا بازنویسی شده و در پاسخ های سید، جز در چند مورد محدود که فعل جمله از حالت گفتاری به �