دعا برای قطع پاهای فرمانده/ «جامانده» ورد لب «حاج میرزا» بود

خبرگزاری فارس - همدان؛ هرگز از شهادت ناامید نشد اصلا ذکر لبش بود؛ مابین دو نمازش دست به دل آسمان می کشید و برای پیوستن به جمع یاران شهیدش نجوا می کرد؛ هفت بار در طول دفاع جانانه از وطن در جبهه های نبرد مجروح شد اما شهید نه.

 دو پایش سال 65 راهی بهشت شدند، ریه هایش آغشته به گازهای سمی بود و جای جای جسمش ردی از ترکش های دشمن ولی دعایی با چشمان بارانی هر بار به سوی همان آسمان حواله می شد تا حاج میرزا شهید نشود و سایه سر بماند.

به سراغ صاحب دعا رفتم، آلبوم به دست خاطرات همسر شهیدش را یک به یک مرور می کرد همچون فیلمی سکانس به سکانس از جلوی چشمانش می گذشت؛ از روزهای آغازین دلبستگی و ازدواج تا حضور پررنگ سردار در صفوف انقلاب و مبارزان و دست آخر هم رشادت های فرمانده در دفاع مقدس.

هر عکس یادی می شود از روزهای پرفراز و نشیب زندگی این زوج عاشق، گاهی هم چشمانش در غم خیس می خورد و دلش هوای حاج میرزا را می کند، آخر دو سالی می شود حاج میرزا سلگی شربت شهادت را نوشیده و حاجت روا به سمت کربلا پر کشیده، حالا پروین خانم تنها با کوله باری از خاطرات این فرمانده سر می کند.

آرزوی حاج میرزا 14 فروردین سال 99 رنگ واقعیت می گیرد و این روز سرآغاز غصه ای تمام نشدنی می شود برای خانم سلگی هر چند او به رضای خداوند رضایت داده و از این پس حاج میرزا را در آلبوم خاطرات �