امام حسن مجتبی(ع)؛ منشاءکرم و مایه تکامل خیربه گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از شیرا، مدینه، به پیشواز ثمره قلب پیامبر می رفت و نخل ها انگار قدبلندتر شده بودند، شاید به احترام او بود که از جایی برخاستند. تازگی هوا تازه تر شده بود، فرشتگان، فوج فوج می آمدند و بال بر گهواره تو می ساییدند، زمین، متبرک شد و شانه هایش زیر قدم هایت، به یاد وزن مسیح افتاده بود. متولد شدی و خاک، گویی دوباره آفریده شد، سرزندگی از سر و روی زمین می بارید و طراوت روی تمام ذرات هوا پاشیده شده بود. آمدی تا نیمه ماه ناتمام نماند و قدوم کریمانه ات زینت بخش زمین شد و عطش سوزاننده رمضان پایان یافت و خانه ای در کوچه بنی هاشم روشن تر از همیشه پدر شدن امام متقین و مادر شدن سیده زنان عالمین را جشن گرفت. سوره حسن جمالت در خانه وحی نازل شد و صدای دل انگیز کودکی از چشمه سار کوثر ، زمین را به عطر کرامت معطر کرد و نتیجه تلاقی دو دریا، مرج البحرین یلتقیان را تعبیر و اقیانوس ها را میزبان لولو و مرجان کرد تا حامل قران و سبط اکبر شوی و مجتبی مسما یابد. 15 رمضان، ستاره ها دیدند که در زمین، ماه نورسیده ای در قنداقه متبرکش، به سمت آسمانیان لبخند می زند. دیدند که آغوش فاطمه، شکلی مادرانه به خویش گرفت و آن ماه منیر را به سینه فشرد و دیدند که مهتاب، از شرم آن رخساره روشن، سر در ابر ها فرو کرد. برچسب ها: |
آخرین اخبار سرویس: |