روزهای ناخوش عشایر فارس در مسیر کوچ بهاره/ از محدودیت های ایل راه تا کمبود آبشخورها

به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از شیراز، شب، چادر سیاهش را روی سیاه چادرهای ایل پهن کرد تا رنگ دشت، یکنواخت و یکدست شود.

فصل کوچ رسید و ایلیاتی ها، شب ها را با نفس سبز دشت طی می کنند، به امید روزهای روشن که بالندگی و فراغ بالی را برایشان به ارمغان بیاورد.

و روزها، خورشید انعکاس دهنده رنگ در رنگ لباس و لچک زنان عشایر، و جلوه دهنده کارهای روزمره آنها است.

مشک زدن، دوشیدن دام ها، نخ ریسی و.

یک گوشه که از همه سیاه چادرها متفاوت است: مدرسه عشایری.

  هر سال این روزها، ایل قشقایی کوچ را آغاز کرده و به مناطق ییلاقی و اقامتگاه های تابستانه می روند تا سفر در گذر فصل ها را بار دیگر تجربه کنند.

  رهایی در دشت، مرتع و بیابان که هر ایلیاتی بارها در زندگی خود تجربه کرده و همین شیوه زندگی از آنها غیورمردان و شیر زنانی خودساخته پدید آورده که آنها را در هر عرصه ای میدان دار کرده است.

عمده ترین زیست بوم های عشایری فارس را ایل راه های عشایر منطقه تشکیل می دهند که شامل کازرون، لار، ممسنی، فیروزآباد، خنج و داراب می شود.

اما در این مسیر فراز و نشیب هایی است که عشایر کوچرو را با مانع مواجه کرده و به جای تردد در مسیر طبیعی و جریان معمولی زندگی، درگیر تنش هایی شده اند.