جا ماندم در قراویز، پای بلندی های بازی دراز

راز شقایق های همیشه جاودان اینجا شنیدنی است و حکایتشان خواندنی، با پای دلم آمدم، شنیدم، اشک شدم و ریختم .

حالا باید برگردم با کوله باری از کلمه .

- خبرگزاری فارس؛ همدان _ مریم شهابی باهر.

تا خبر رسید قرار است قدم بگذاریم در قدمگاهشان، هوایی شدم دلم را برداشتم و رفتم زیارت.

آری.

شهدا را می گویم همان شقایق های سرخ همیشه برقرار در وادی عاشقی.

قدم در قراویز که گذاشتم دلم پرستو شد و کوچ کرد تا روزهای جنگ و خون و حماسه! گوش دل که سپردم کوچه کوچه صدای تیر و ترکش بر جانم پیچید و دیدگانم سراسر مرثیه شد و ضجه.

 دقیق تر که شدم قله ها پا به پای صخره ها راوی شدند؛ راوی دل های غمین و پوتین های خونین.

سنگ های صیقل داده شده زیر قدم هایم به حرف درآمدند و چشمهایم زیارتنامه عشق خواندند پای سنگریزه های متبرک شده به خون شهدا!  آخر، ماجرا غربت غرب بود و لاله های زخمی غرق در خون و شقایق های پرپرشده در آتش.

ندیدم اما شنیدم و همین بس بود.

طاقتم طاق شد، دلم گریست، چشمم خون شد و قلبم نالید!  دلم را گره زدم به قراویز و جانم را به قله های بازی دراز ؛ همان نقطه پرغروری که بازی دنیا را بر هم زد و شد شناسنامه عارفان و وعده گاه عاشقان.

 اینجا قرار بر عشق و عاشقی است پس همه تن چشم شدم، واژه واژه فریاد گشتم و بی صدا شکستم از بیداد خون و تپش عطش در برهوت داغ تنهایی!  �