باجو و فردوسی پور و سیاه چاله فوتبال

فوتبال به اندازه کافی جذابیت دارد که بسیاری را به سیاه چاله خود بکشد.

کمتر کسی مثل روبرتو باجو می تواند از این سیاه چاله بگریزد.

بنابراین، برخلاف عادل فردوسی پور، - خوشبختی و خوش حالی، در یک کلمه حال خوش، می تواند با کار در مزرعه و چوب خرد کردن یا باغبانی و چوپانی بدست آید ولی با قدم بر فرش قرمز این یا آن جشنواره سینمایی یا فتح جام جهانی و توپ طلا هم بدست نیاید.

به نظر می رسد روبرتو باجو الان سال هاست که حال خوش را در جا و جهانی ورای فوتبال جست وجو می کند؛ و احتمالا به آن هم کم وبیش رسیده است.

باجو جام جهانی 2002 را هم نگاه نکرد.

در خرداد و تیر 1381 راهی آمریکای جنوبی شد و قید تماشای مسابقات جام جهانی ژاپن و کره جنوبی را زد.

بودای کوچک در سال 2004 در بازی برشا و میلان از فوتبال خداحافظی کرد.

او آن سال مهاجم برشا بود ولی به قول مارادونا فرق نمی کرد در کدام تیم بازی می کرد.

هر جا که بود، زیبا بازی می کرد.

لحظه ای که مالدینی در آن بازی تاریخی، آمد و باجو را در آغوش گرفت، هیچ وقت از خاطر دوستداران این دو اسطوره فوتبال ایتالیا نمی رود.

باجو پس از خداحافظی با فوتبال، مدتی در همان سال 2004 رییس کمیته فنی فدراسیون فوتبال ایتالیا شد ولی خیلی زود قید این مقام را زد و هیچ وقت هم رغبتی به ورود به عالم مربیگری پیدا نکرد.