خیام نیشابوری؛ در سرزنش رنج بیهوده و ستایش وقت آسوده

در این روزها که رنج بیهوده می بریم و در پی وقت آسوده می دویم کدام سخن گویاتر از شعر خیام: دوزخ، شرری ز رنج بیهوده ماست/ فردوس، دمی ز وقت آسوده ماست - عصر ایران؛ مهرداد خدیر- 28 اردیبهشت به عنوان روز خیام نام گذاری شده است: حکیم غیاث الدین ابوافتح عمر بن ابراهیم خیام نیشابوری شاعر، ریاضی دان و ستاره شناس ایرانی در دوره سلجوقی که در قرن پنجم هجری در نیشابور به دنیا آمد و در سال های آغازین قرن ششم ( 505 ه.

) چشم از جهان فروبست و چه قرنی است این قرن 5 با چهره هایی چون او و ابن سینا و ابو ریحان بیرونی.

شهرت اصلی خیام جدای گاه شماری ایرانی به خاطر رباعیات اوست و خاصه پس از آن که در روزگار متأخر فیتز جرالد به زبان انگلیسی برگرداند و به جهانیان و دوباره به خود پارسی زبانان شناساند.

پاره ای مضامین اشعار خیام و طعنه و تسخر زدن های او برخی را به این صرافت انداخته تا بگویند حکیم عمر خیام یک نفر است و رباعی سرای به زعم آنان کفرگو شخص دیگری است با نام خیامی .

پرداختن مرحوم محمد محیط طباطبایی به این موضوع هم سبب شد کسانی بر همین نظر تعارضات را حل کنند و جای شُکر آن باقی است که حافظ و حافظی دو تن نبوده اند و ایضا مولوی و مولوی یی! بسیاری از رباعیات خیام به ضرب المل بدل شده و هرگز کهنه نمی شود و از حیث فرم هم مدرن است و آدمی را به شگفتی وامی دارد: دوزخ، شر�