حکایت رفتن هایی که جان می بخشند/ داغی که با نجات جان بیماران تسکین می یابد

خبرگزاری فارس- اردبیلرحیمه شاکر: مریم و حاج علی برای اینکه زندگی ببخشد با اهدای اعضای پدر و جوانِ رعنای خود، موافقت کردند.

حتی آترا دخترک 2 ساله اردبیلی هم با رفتنش جانی به جسم های دیگر داد.

  به راستی که اهدای عضو، اهدای زندگی حکایت رفتن هایی است که جان می بخشد.

رفتن هایی که نهال امیدی در دلِ منتظری می کارد و خانواده هایی که در این بین با سخاوت و بزرگ منشی، زندگی را معنا می بخشند و عزیزان شان را با این انتخاب سبز و ماندگار، به خاک می سپارند.

بخشش کلمه ای است که در واژه نامه ها به احسان، سخاوت، نیکوکاری تعبیر می شود.

مسیر زندگی هر کدام از ما حداقل یک بار به دو راهی بخشیدن و نبخشدن خورده و ما را به تصمیم واداشته است.

بخشش هایی از جنس مادیات و معنویات که گاه فردی و گاهی گروهی می باشد.

گاهی بخشش ها، فراتر از یک اتفاق ساده ای رقم می زند، مثلا زندانی مقروضی که به واسطه همت گروهی از خیرین از بند رها می شود، مادری که عفو می کند و گره طنابی باز می شود و یا خانواده ای با اهدای عضو جگر گوشه شان، زندگی هدیه می کنند.

در مسیر اهدای زندگی و در راه سخاوت، گاه پدر، گاه فرزند و گاه مادر پیش قدم می شود.

اهدای عضو، پارادوکسی از مرگ و زندگی است.

به مناسبت روز اهدای عضو پای صحبت خانواده های نشستم که با رفتن عزیزان شان، زندگی اهدا کردند.