نکته/ دعایی، انقلابی نبود!

انقلابی دیرین از توسعه، ایران، مردم، آزادی و آشتی می گفت و انقلابی های بعد انقلاب و بعضا پس از جنگ خود را عین انقلاب توصیف می کنند و مدام به دیگران انگ غیر انقلابی می زنند.

- عصر ایران؛ سروش بامداد- طی همین 36 ساعت - کمتر از دو روز - که از درگذشت ناگهانی سید محمود دعایی می گذرد تمام ستایندگان و سوگ واران او در عین توصیف با صفاتی چون مهربانی، ادب، فروتنی و نگاه انسانی و فراگیر به جای قضاوت سیاسی و ایدیولوژیک درباره شهروندان خصوصا اهل فکر و فرهنگ و هنر، به سوابق ممتد انقلابی و مبارزاتی او هم اشاره می کنند و این یعنی می توان انقلابی بود و پرخاش نکرد.

می توان انقلابی بود و مرگ این و آن را نخواست.

منتها یک مشکل جدی پدید می آید و آن هم این که اگر سید محمود دعایی قایل به حذف و طرد و طعن و لعن نبود، چگونه انقلابی بود و چرا کسانی با ادعای انقلابی گری دغدغه ای جز این ندارند که دیگران را از قطار پیاده کنند و خودشان بر مناصب و مسندها بنشینند؟ ماجرا وقتی شکل قابل تأمل تری به خود می گیرد که ببینی انقلابی دیرین از توسعه، ایران، مردم، آزادی و آشتی می گفت و انقلابی های بعد انقلاب و بعضا پس از جنگ خود را عین انقلاب توصیف می کنند و مدام به دیگران انگ غیر انقلابی می زنند.