زخم هایی که سرچهارراه ها شفا نمی گیرد!

همیشه پشت چراغ های قرمز و چهارراه ها می بینمشان، نگاهشان تا عمق جانم رسوخ می کند اما نمی دانم باید چه کنم ، دست و پایم را گم می کنم که پولی بدهم یا نه.

- گروه زندگی ـ زهره سعیدی: طبق معمول پشت چراغ قرمز به فکر فرو رفته ام.

صدای تقه های به شیشه نظرم را جلب می کند ، تا بخواهم برگردم کف و مایع شوینده جلوی دیدم را می گیرد و بعد یک دست کوچک که مشغول به تمیز کردن شیشه شد.

شیشه را پایین می کشم و آرام می گویم دستت درد نکنه اما شیشه ها تمیز هستن، زحمت نکش، الان چراغ سبز میشه ! انگار صدایم را نمی شنود چون به کارش ادامه می دهد.

اینبار با صدای بلندتری می گویم: ببین پول خرد ندارم که بهت بدم .

مکث می کند، دیگر دست به کار نمی شود و آرام راهش را می کشد و می رود.

چراغ سبز شده اما من هنوز مسیر رفتنش را دنبال می کنم.

گاهی دیدن درد این بچه ها از پشت شیشه های ماشین برایم تحمل نکردنی می شود، نمی دانم به آنها پول بدهم یا نه، آیا پول من دردی از آنها دوا می کند یا اگر ندهم دلشان می شکند؟! اگر پول بدهم دفعه بعد باز هم اینجا هستند و دو مرتبه روز از نو و روزی از نو ، اما مگر وجدان ناآرامم می گذارد که از کنارشان بی تفاوت رد شوم.

بیست و دوم خرداد، روز جهانی کودک کار فرا رسیده است.