مادرم، دارو و آزادی!

بخشنامه، دستورالعمل، ضوابط و مقررات دارویی و مجریانِ آن مانعی بر سر راه و تلاشِ من ایجاد نکرد.

حکایتِ زندگیِ انسان ها چیزی جز این نیست.

- امید ادریسی اولین داروخانه ای که مراجعه کردم مسؤول تحویلِ نسخه گفت: بدون نسخه معذوریم.

با مراجعه به داروخانهٔ بعدی، گیشه دار در جوابِ درخواستِ من برای تأمینِ انسولینِ مادرم همین پاسخ را داد.

داروخانه ها یکی پس از دیگری کمبود دارو و امتناع از تحویل دارو بدون نسخه را مطرح می کردند و من با انگیزهٔ رسیدگی به مادرم مصمم از این خیابان به خیابانی دیگر و از این داروخانه به داروخانهٔ بعد می رفتم.

با همان انگیزه که بالاتر، از آن اشاره رفت، مسؤول یک داروخانه بالاخره به اصرارِ من پاسخ مثبت داد تا بتوانم با هزینهٔ آزاد فقط یک قلم دارو را تهیه و به مادرم برسانم.

توجه کنید، فقط یک قلم! و داستانِ ما در این نوشتار تازه شروع شد تا بگویم خواستن توانستن بود! من هزینهٔ آزادیِ فقط یک قلم از آن دارو را پرداختم تا به هدفم -که همانا مادرم بود- رسیده باشم.

بدین ترتیب جنابِ دارو در پیامی آشکار به من آموخت که انگیزه و هزینه توأمان مسببِ آزادی او برای هدفِ من بوده است.

دارویِ داستانِ ما در دست های دیگران بود و به خودیِ خود فقط یک کالا بود نه بیشتر! اما به من فهماند که هدفِ من در گرو آزادیِ اوست! بخشنامه، دستورالعمل، ض