مُبلغ های کوچولو/ روایتی خواندنی از بانویی که دست تنها وارد گودِ جهاد فرهنگی شد

 صبح پانزدهم شهریور سال 1362 بود که امام خمینی (ره) به حسینیه جماران رفت.

آقایان مهدوی کنی، امامی کاشانی، موسوی تبریزی، مسئولان، اساتید و اعضای جامعه الامام الصادق (ع)، اعضای ستاد انقلاب فرهنگی، اساتید و طلاب مدرسه شهید مطهری، فارغ التحصیلان امور تربیتی و قضایی قم، مسئولان مؤسسه در راه حق و کارکنان هنرستان امیر کبیر اصفهان از حضار بودند و چشم به راه اینکه امروز چه خواهند شنید.

دقایقی بعد امام (ره) به انتظارها پایان داد و لب به سخن گشود؛ سخنانی صریح و قاطع و نکته سنج: پیشتر احتیاج به زبان، زبان های خارجی نبود، امروز احتیاج است به این، یعنی جزو برنامه تبلیغات مدارس باید زبان باشد، زبان های زنده دنیا، آنهایی که در همه دنیا شایع تر است.

این باید یکی از چیزهایی باشد که در مدارس دینی ما که می خواهند تبلیغ بکنند، این امروز محل احتیاج است، مثل دیروز نیست که ما صدامان از ایران بیرون نمی رفت.

امروز ما می توانیم در ایران باشیم و به زبان دیگری همه جای دنیا را تبلیغ کنیم، در همه جا مبلغ باشیم.

اما سی و چند سال بعد از این سخن و درست در روزهایی که نیاز به تبلیغ، حتی بیش از آن روزها ملموس بود، وقتی که خانم معلمی جوان با طرحی متفاوت و هم سو با این سخن به پا می خیزد تا کار را ریشه ای پیش ببرد، خیلی ها با او مخالفت می کنند و می گویند وقت تلف کردن ا