روایتی از مردمداری «مهمان همدان»/ حساب و کتاب این دولت توفیر دارد

خبرگزاری فارس-همدان؛  حال و هوای شهر جور دیگری بود، خیابان ها برق افتاده و حسابی آماده میزبانی بود اصلا حس نشاط و سرخوشی به جان آدمی می افتاد؛ ملتفت که می شوی چه می گویم؟ از همان حس و حال هایی که تومنی دوزار با باقی احوالات توفیر دارد، از آنها به راه شده بود.

مردم پوستر و پلاکارد به دست، قدم جای قدم های هم می گذاشتند و تا چشم کار می کرد کاغذهای رنگی پنگی به هم می دادند؛ از پرچم های سه رنگ رقصان در دست پیر تا جوان بگیر تا دست نوشته های کج و معوج حسین و دخترک روی ویلچر.

چشم ریز کردم و خیره به دست خط های خودکاری روی مقواهای دو رو برقی شدم؛ سید محرومان و یا فریادرس محرومان پیامی است که مخابره می شود گویی خوش آمدگویی به سید محرومان را با حداقل امکانات به جا آوردند و ساده و بی تکلف حرف دلشان را زدند.

در همین حین خودم را به صف رساندم تا دنباله رو مردم باشم و به جمع مستمعان بپیوندم؛ آخر قرار بود حول و حوش ساعت 11 مهمان همدان سخنرانی کند، بعد از این پا و آن پا کردن ها وارد سالن ورزشی شهید سردار حاج قاسم سلیمانی شدم و کنجی بر روی سکو تکیه زدم و شور و شوق داخل سالن را ورانداز کردم، گاهی هم از بیخ دل سرود ایران باشکوه را می خواندم.

یک دور تسبیح ای ایران ای مرز پرگهر را که خواندم، مهمان وارد و ندای استقبال به سقف گنبدی شکل ورزشگاه حواله شد؛ رقص �