یادداشت 18 سال قبل ثریا قاسمی برای درگذشت حسین پناهی / همچنان زبان حال امروز هنرمندان

ای کاش من هم بمیرم.

می پرسید چرا؟ چون آن وقت من هم بزرگترین و بهترین بازیگر عرصه خود می شوم.

تمام قابلیت ها و توانایی های نهفته ام ناگهان پیدا می شوند.

- ای کاش من هم بمیرم.

می پرسید چرا؟ چون آن وقت من هم بزرگترین و بهترین بازیگر عرصه خود می شوم.

تمام قابلیت ها و توانایی های نهفته ام ناگهان پیدا می شوند.

صحبت از کسی که دنیا را ترک گفته، آسان است چرا که او نمی تواند جواب بی مهری ها را بدهد.

پس بهتر است حال که زبان درازش کوتاه شد، از محسنات او بگوییم؛ داشته باشد یا نداشته باشد، فرقی نمی کند.

جملات بالا بخشی از یاداشتی است که 18 سال قبل ثریا قاسمی به بهانه درگذشت حسین پناهی، بازیگر، نویسنده، کارگردان و شاعری که سال 1383 در 49 سالگی براثر سکته قبلی از دنیا رفت، نوشته بود.

پناهی که زاده ی یکی از روستاهای استان کهکیلویه و بویراحمد بود، با نقش هایی که در سینما و تلویزیون و تئاتر ایفا کرده بود و نیز با کلام گرم و لهجه ی دلنشین خود شخصیتی ساده و صمیمی را بروز می داد، اما نوشته هایش نشان از شخصیتی فیلسوف و متفکر داشت که خیلی دیر بر همگان شناخته شد؛ همین سبب شد که درگذشت ناگهانی او خیلی ها را در حسرت از دست رفتن چنین هنرمندی فرو بَرد تا در وصف خصلت ها و توانمندی و هنر حسین پناهی قلمفرسایی کنند.