مسجد جامع همدان؛ با مناره هایی که از دل تاریخ تا خدا می رود

اینجا دل، شهری می شود که خشت به خشتش عطر خدا دارد با حجاری و کتیبه بر فراز بلندی ها و بوسه بر پیشانی خاک؛ شهری بر قلمدوش تاریخ، نه دوره قاجار و سده پیش ردی دارد از نقش و نگار سال های دور و دورتر؛ - خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی: اینجا دل، شهری می شود با هشتی و شبستان و ایوان، حجره به حجره و زنگ بیتوته حتی شلوغی گنبد و گنبدخانه و مناره ؛ شهری با صحن چهارگوش و آسمان آبی در همسایگی تزیین شاخ و برگ در هم تنیده شده تاک و خوشه آویزان انگور درست دیوار به دیوار آواز سارها و عطر اقاقیا.

شهری که جان می دهد برای پچ پچ در گوش خدا و خواندن طومار آرزوها، اصلا اینجا دل، شهری می شود با طاق و محراب و ستون های سنگی با مهمانی کبوترها، چشم که برگردانی این سوی صحن سیلی از کبوترهای به هم وصله شده بر سفره گندم زار نشستند، پهلوی سفره گندم دل آدمی هوای نذر می کند و دعا.

شهری با انعکاس تصویر کاشی کاری های فیروزه ای در حوض آبی پرآب، همانجا که جشن گنجشگ ها به پا می شود و دمی نشستن و گوش جان سپردن می طلبد، بعد پژواک نوای برخاسته از جان تاریخ و پیچیده در فواره ها زیر تیغ تیز آفتاب طنین می اندازد و در گوش  آدمی اذان می گویند.

اینجا دل، شهری می شود که خشت به خشتش عطر خدا دارد با حجاری و کتیبه بر فراز بلندی ها و بوسه بر پیشانی خاک؛  شهری بر قلمدوش تاریخ، نه دو