رازدار اردوگاه های مرگ؛ ناگفته هایی از کینه ستوان پلنگی خون خوار و غربت قبرهای قبرستان موصل

 نمی دانم آدم چقدر می تواند کوه باشد که بعد از تحمل هزاران طوفانِ رنج، استخوان به استخوانِ کوفته ی تنش را باوقار کنار هم بچیند، به پشتی صندلی تکیه بزند و با لبخندی پدرانه بگوید: خوش آمدی! مگر می شود راز آن سال های وحشتناک را در سینه داشت و بیمار اعصاب و روان نبود؟ مگر می شود جناب سرهنگ؟! سرش را به آرامی تکان داد و تسبیحش را از توی جیب کتش بیرون آورد: بله می شود، ما نه تنها فراموش نکردیم، که اتفاقا لحظه به لحظه ی آن سال ها را به یاد داریم.

فراموشی کار آدم های ترسو برای رهایی ست، من همیشه آن روزها را با صدای بلند مرور می کنم تا حداقل خودم یادم نرود که برای حفظ این خاک از چه چیزهایی مایه گذاشتیم؛ حالا شاید بین این مرورها کسی هم نجوایی از این قصه شنید؛ می شنوی؟ عملیات خیبر _من؟ با تمام وجودم چند سرفه ی خشک گلویش را خَش داد، نگاهش اما عمیق بود و مطمئن، مثل قطره ی بارانی که راه اقیانوس را بلد باشد: وقتی در عملیات والفجر مقدماتی، شرایط طوری شد که نتوانستیم به اهدافِ از پیش تعیین شده برسیم اسم یک عملیات جدید و این بار آبی_خاکی به میان آمد، عملیات خیبر؛ نقطه ی رهایی ما برای شروع، از منطقه عمومی شط علی بود.