2600 کیلومتر، پیاده تا بهشت/ روایت هم قدم شدن بچه محله های امام رضا(ع) با جابر

گروه چهارمحال و بختیاری، مریم رضی پورکفش هایش را درآورد زیر سایه درختی نشست، اندکی تأمل کرد، بالای سرش را نگاه کرد به چشم بهم زدنی جایش را عوض کرد کمی آن طرف تر نشست دیگر خورشید که حالا خودش را به وسط آسمان رسانده بود فرق سرش را نشانه گرفته بود.

کفش هایش را تکانی داد چند سنگ ریزه سمج بیرون افتاد، انگشتان پاهایش تاول زده بود، دستمالی را نمدار کرد و روی سرش انداخت.

به گمان خودم 80 سالی داشت شایدم بیشتر و کمتر، روزگار موهایش را سپید کرده بود اما معلوم بود دلش جوان بود این را از آن شانه کوچکی که به دست داشت و موهای کم پشتش را شانه می زد فهمیدم.

لیوان پلاستکی آبی را مقابلش گرفتند مُردد بود برای گرفتنش سرش را چرخاند ساقی به رسم ادب از او شروع کرده بود، سرش را پایین انداخت و آهسته گفت تشنه ام نیست اول به بقیه بده.

دل هایشان را در حرم امام رئوف بهم گره زده بودند 180 نفری می شدند از نقاط مختلف کشور در صحن انقلاب روبه روی گنبد طلایی و پنجره فولاد رسم ادب را به جا آورده و راهی سفری به سوی وادی عشق و دلدادگی شده بودند.

شهر به شهر، روستا به روستا را پشت سرگذاشته بودند، داغی ریگ های بیابان را لمس کرده بودند پاهایشان تاول زده بود، خارهای زیادی به پاهایشان رفته بود، لب هایشان تَرک برداشته بود و صورت هایشان از گرمای سوزان آفتاب حسابی سوخته بود.