اینجا عمودها آسمان را به زمین دوختند/ اربعین، تنها تکرار دوست داشتنی

خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی: محرم و صفر که راهی تقویم می شود، چوب خط زدن روز و هفته هم شروع می شود؛ صفحه ساعت له له زنان پر و خالی از عقربه ها می شود و من پر از همهمه رفتن.

محرم و صفر که مهمان سال می شود، چادر و چارقد مشکی هم به کنج دل آویزان و پیشانی بند حب الحسین یجمعنا آیینه شب و روز می شود.

محرم که می شود، صبح ها قامت سفر و شب ها را با دلتنگی آذین می بندم؛ چهل منزل آغشته به التهاب یکی یکی می گذرد و من با همان غوغای جان سور و سات روزمرگی های ملال آور را پس و پیش می چینم و کار و بارم را سامان می دهم تا مبادا نمی شود و نشد به تقدیرم رخنه کند.

اصلا خیلی وقت ها چشم می بندم و دلم را کف دستم می گیرم؛ خود را میان سیل جمعیت با درد جانکاه شانه هایم زیر سنگینی بار کوله و برچسب انا مجنون الحسین رها می کنم، همان جایی که قدم هایم گهی سلانه سلانه و دمی تند و تیز در پی چیزی می دود، آن جایی که تمام معادلات دنیا و دنیایی ها بر هم می ریزد.

حالا بین زوار یک جایی ما بین فوج فوج آدم دلباخته؛ قدر یکی دو گام از خاک متبرک را سهم پاهایم می کنم و با همان چشمان بسته قدم جای قدم هایشان می گذارم و طعم گَس چای عراقی را می چشم.

اینجا وسط معرکه دلدادگی این کهنه دیار غرق تصنیف عاشقانه های حسین و زینب می شوم و بر دقایق چنگ می زنم، یکهو دلم شور می گیرد، دَم می گیرد �