نوکری حسین(ع) افتخار ماست/ پیرایش زائران اربعین «نذر خاص» آقا ابراهیم

خبرگزاری فارس چهارمحال و بختیاری، نرجس سادات موسوی مکان کسب و کارش حال و هوای دیگری داشت از در که وارد می شدی کتیبه ها و پرچم های مشکی خودنمایی می کردند، گاهی بوی اسپند هوا را پُر می کرد گاهی بوی گلاب و گاهی صدای بلند صلوات.

تمام دیوارها مزین به نام ارباب بود و این توجهت را جلب می کرد و برخلاف همه آرایشگاه ها که برای جلب مشتری آهنگ های عجیب و غریب پخش می کنند اینجا نوای حسین حسین به گوش می خورد برایم این جو عجیب بود.

ماجرا از 17 ساله پیش شروع شده است، 17 سال استیصال و خواستن،17 سال سردرگمی، 17 سال امتحان، 17 سال خواستن و نشدن.

سفر به وادی عشق آقا ابراهیم تصمیم خودش را 10 سال پیش گرفته بود بار سفر بسته بود سبک بار می رفت ولی دلش حسابی پر بود از همه جا ناامید اما امیدوار به کرم امامش راهی شده بود با خودش می گفت اگر این بار هم باز دست خالی برگردم چه، همه اگرها را از روی زبان خود پس زد و در گوشه دلش پنهان کرد.

برای اولین بار بود که راهی کرب و بلا می شد وارد بین الحرمین که شد بغض فروخورده چند ساله اش ترکید و اشک بود که جاری می شد.

زبانش بند آمده بود فقط اشک می ریخت و خواسته اش را مرور می کرد هر چه کرد دهان بگشاید و شکایت کند نشد.

بعد از گریه های مدام زمانی که دلش آرام گرفت با امام حسین علیه حرف زد و از خواسته اش برای ارباب گفت.