شرح غصه از قصه جاماندگی اربعین

باورش برایم سخت است که پایم امسال به طریق الحسین(ع) باز نمی شود،هر چه حساب می کنم آهم بیشتر و صبرم لبریز که با پای پیاده در مشایه نیستم.

- به خبرگزاری فارس از شهرستان ساری، هر چه بر عمر شب های پایانی شهریور ماه اضافه می شود، دلشوره ام برای رفتن به سرزمین عشق بیشتر می شود.

اما چه کنم که به هر دری زدم تا باز شود و دل به دریای خروشان خسته دلانی بزنم که در مسیر عاشقی جمع شان جمع است و یکی، چون منی کم! ولی انگار باید منتظر باشم تا مهر جاماندگی را بر دل شکسته ام بزنند.

دلم می خواهد جلوی عقربه های ساعت را بگیرم تا جاماندگی ام را درگوش زمین فریاد نزند، اما نمی شود.

طنین صدای بانگ الرحیل کاروان آل الله در پهنای عالم گسترده شده است و دلدادگان مکتب عشق برای پیوستن به این قافله، شور کربلایی در شهر ها برپا کردند.

حال من مانده ام با یک دل سوخته که با دیدن کوله پشتی ها مثل ابر بهار در یکی دو هفته مانده به پاییز، می بارد تا آبی باشد و بریزد بر آتش دلتنگی ام.

قریب به سه سال پیش در همین ساعت ها و در همین زمان در ایوان طلای خانه پدری در نجف، داشتم خستگی یک سال فراق را با زیارت شاه مردان عالم امیر المومنین علی (علیه السلام) به در می کردم.