روزی که انسان ها اسباب کشی می کنند!

در هر کابینت و کمدی را که باز می کردم، مثل تازه عروسی که همه جهازش را مادرش بدون حضور او خریده و چیده باشد، به تعجب در می آمدم که یعنی همه اینها مال ماست؟ چرا خریدیم شان؟ چرا برای مان خریدند؟ کی ازشان استفاده می کنیم؟ دوباره همه شان را بگذارم روی کولم و .

- گروه زندگی- مژده پورمحمدی: درِ کمد دیواری را باز کردم و نگاهی از بالا به پایین و بعد از پایین به بالا انداختم.

ای خدا! این همه وسیله داریم ما؟ جعبه موزی که دستم بود را کنار گذاشتم و نشستم روی صندلی.

خدایا! ما رو از اینجا بردار بذار اونجا! هر جعبه ای را که می بستم، جوری برایم سنگین و کشدار و خسته کننده بود، گویی کوه که نه، اما اقلا تپه کنده ام.

یک استراحت غلیظ به خودم می دادم تا بعد سر صبر بیایم سراغ جعبه بعدی.

در هر کابینت و کمدی را که باز می کردم، مثل تازه عروسی که همه جهازش را مادرش بدون حضور او خریده و چیده باشد، به تعجب در می آمدم که یعنی همه اینها مال ماست؟ چرا خریدیم شان؟ چرا برای مان خریدند؟ کی ازشان استفاده می کنیم؟ دوباره همه شان را بگذارم روی کولم و از این خانه ببرم خانه بعدی؟ نمی شود نصف شان را همین جا در اوج، از زندگیم خارج کنم تا چیزهای کمتری وبال گردنم باشند؟ جالبش اینجاست که تجربه نشان داده، این همه تدبر و صدور بیانیه و ترسیم افق های بلند سبُک زیستن، خیلی زود پس ا�