روایتی از سفر به سرزمین عشق/ وقتی کفش ها جفت رفتن می شوند!

  رها از دنیا، در مسیری قدم نهادم که بوی خیمه های نیم سوزش، هنوز در سرتاسر گیتی به مشام می رسد.

کوله ای مملو از عشق حسین (ع) و توشه ای مملو از ذکر یا عباس(ع) بر دوش، راهی سفر می شوم، سفری از جنس ایمان و عشق به اباعبدالله الحسین؛ او که کشتی نجات است.

همچنان مبهوت از دعوت، سوار بر مرکب، خود را در جاده ای دیدم که بوی اسپند و چای موکب هایش مرا یاد شب های دهه اول محرم انداخت.

هر کجا که را که می نگریستم شوری در دل ها موج می زد، دل هایی سوخته در عزای فرزند علی(ع) و فاطمه(س)،کودکی را دیدم که بره ای را برای قربانی آورده و پسرکی که سقای تشنگان شده بود.

  آن طرف تر یکی بر پاهای تاول زده زائری به یاد پاهای کوچک گمشده دشت کربلا مرهم می نهاد و دیگری به یاد خستگی های پیام آور کربلا، خستگی از تن زائری به دَر می کرد.

در میان مردان و زنانی که خالصانه راهی سفر عشق شده اند، کودکی را دیدم که پای خاکی اش، مرا به یاد پاهای کوچک دردانه ای انداخت که بر روی خارهای دشت کربلا به دنبال عمه اش زینب(س) از این سو به آن سو در خیمه های سوخته می دوید.

یکی پای آتش ـ  به یاد حرکت کاروان اسرا در گرما از کربلا تا کوفه، در خرماپزان نجف زائران را دعوت به نوشیدن چای عراقی می کرد و دیگری به یاد العطش العطش گفتن های کودکان در خیمه ها، شربت گوارا را تزریق جان ها می کرد.