«پدر، عشق، پسر».در خیمه روضه

گوش تیز می کنم خودش است.

کتاب «پدر، عشق، پسر.

» .

حاج آقا دارد روی منبر کتاب می خواند.

آن هم «پدر، عشق، پسر».

اشک شوق توی چشمم جمع می شود.

تا حالا ندیده بودم سخنران روی منبر کتاب بخواند و خودش یک تنه هم منبری شود و هم روضه خوان! چند صفحه ای می خواند و کتاب را می بندد.

- گروه زندگی- مریم برزویی: آدم انقلابی، حالم آن جا بهتر است.

  هنوز می خواهد به منبرش ادامه بدهد که لبخندی می زنم و می گویم: باشه، قبول.

تسلیم.

بریم! راه می افتیم به سمت حاشیه شهر.

 از جایی به بعد دیگر خبری از آسفالت نیست و توی ماشین حسابی دل و روده ات به هم می پیچد.

 هرچه می روی جلو فضا تاریک و تاریک تر می شود.

فکر کنم تیر برق ها نتوانسته اند خودشون را به این جا برسانند.

شیشه ماشین را پایین می کشم تا کمی حالم عوض شود.

اما فاضلاب می زند توی صورتم .

چند تا سرفه می کنم و روسری ام را محکم جلوی دهان و بینی ام می گیرم.

بالاخره پرسان پرسان به هیئت محله می رسیم.

این جا همان جایی است که خوب و بدش را یک کاسه می کنند و همیشه برایش یک تیتر به سبک صفحه حوادث می زنند.

  چند دختر و پسر کوچک جلوی در تکیه ای که با چادر  و داربست سرپایش کرده اند، دارند با چوب روی زمین برای هم خط و نشان می کشند.