ماجرای دختری که دیگر پایش را در کوچه نگذاشت!/فرزندان طلاق چه احساسی دارند؟

«چندین ساله که حس می کنم یه کمبود بزرگ دارم.

مثل آدمایی که یه چشم ندارن.

یا آدمایی که یه دست ندارن.

منم حس می کنم نقص عضو دارم.

الان که 18 سالمه هنوز اون حرف دوستام یادم مونده که به من می گفتن: - گروه زندگی- فاطمه زهرا نصراللهی:  سه سالم بود.

که با واژه طلاق آشنا شدم.

وقتی به این فکر می کنم که فقط اندازه سه سال پدر و مادر داشتم، غصه م می گیره.

نمی دونم چی شد که مادر و پدرم تصمیم گرفتن منو ول کنن و برن دنبال زندگی خودشون.

بچه تر که بودم فکر می کردم من کار بدی کردم که ترکم کردن.

اما هرچی که می گذشت کمتر می فهمیدم.

بچه سه ساله چه کاری می تونه انجام بده که مادر و پدرش حاضر میشن تنهاش بزارن.

الان 15ساله که من اون دوتا رو با هم ندارم.

کاری از دستم بر نمیاد.

خجالت می کشم به کسی بگم مادر و پدرم طلاق گرفتن.

عین یه راز نگهش داشتم .

این گوشه ای از صحبت های یک فرزند طلاق است.

وقتی حرف هایش را می شنوم، به سختی خودم را کنترل می کنم تا اشک نریزم و او را شرم زده نکنم.

سعی می کنم با هرچه خواندم و می دانم کمی آرامَش کنم که بداند تقصیری در سرنوشت تلخش ندارد.

اما افسوس که نمی توانم از عذابش کم کنم.

ادامه داستان را نمی گوید.

سرش را می گیرد و می گوید: از یاد آوری تلخی ها سر درد می گیرم.