عمل جراحی پیش از اختراع داروهای بیهوشی چگونه بود؟

کاملا عادی بود که اکثر عمل های جراحی در یک سالن بزرگ انجام شود تا افراد بیشتری بتوانند عمل جراحی را تماشا کنند.

- در اوایل دهه 1800 بود که پایه های پزشکی مدرن بنیان گذاشته شد.

در آن زمان یک جراح باید در اوج سرعت، زمان خود را صرف انجام عمل جراحی می کرد اما تمرکز کردن در شرایطی که پنج دستیار دیگر او، بیمار را محکم در آغوش گرفته بودند، سخت به نظر می رسید.

بیماری که مجبور بود بدون دریافت داروی بیهوشی، درد طاقت فرسای قطع شدن یکی از اعضای بدنش را تحمل کند و از شدت درد فریاد می کشید.

حتی با این تکنیک ها هم بسیاری از نکات ابتدایی جراحی و بهداشتی رعایت نمی شدند و همین عوامل باعث می شد تا بسیاری از بیماران در نهایت جانشان را از دست می دادند.

  در سال 1820، رابرت لیستون، معروف ترین جراح بریتانیا و متخصص قطع عضو بود و آنقدر در کارش خبره بود که عمل قطع پا توسط او، از اولین برش تا آخرین بخیه، چند دقیقه بیشتر طول نمی کشید.

در آن دوره، برای موفقیت در امر جراحی لازم بود که جراحی، بدنی قوی داشته باشد؛ چرا که بریدن اندام یک بیمار هوشیار، برای یک جراح با بدنی ضعیف، کار ساده ای نبود.

در تئوری، هر چقدر عمل جراحی با سرعت بیشتری انجام می شد، احتمال وخامت اوضاع کمتر شده و در عین حال بیمار زجر کمتری می کشید.