کوچه پس کوچه های «بهار» با بوی کتاب

شاید اگر فراموشش نکرده بودیم حال و روزمان بهتر بود.

شاید اگر هنوز خانه هایمان طاقچه داشت و در طاقچه خانه هایمان جا داشتند عطر حضورشان زندگی مان را معطر می کرد.

- شاید اگر دستش را در دست کودکان مان می گذاشتیم و با هم بزرگشان می کردیم همراهان جدایی ناپذیری می شدند که برایمان نور به ارمغان می آوردند.

کتاب را می گویم.

همان که همگی یک خاطره مشترک از بچگی هایمان با او داریم.

شعر من یار مهربانم را یادتان است؟ هم آنکه می گفت با وجود بی زبانی داناست.

عدم دانایی شاید همان گره کوری باشد که این روزها به زندگی خیلی هامان افتاده و برای باز کردنش مشکل داریم.

شاید اگر بچه هایمان بیشتر با کتاب انس داشتند نسل های دانایی داشتیم که از پس باز کرده هر گره کوری برمی آمدند.

اما خب واقعیت این است که ما کتاب را پشت دروازه های زندگی شهری و شهرنشینی جا گذاشته ایم.

ما در به اصلاح زندگی مدرنمان جایی برای کتاب نداریم و اگر داریم قفسه های غبار گرفته ای است که گرد فراموشی بر آن نشسته.

خلاصه بگویم ما خیلی وقت است از یار مهربان تنها همان شعرش را بلدیم تازه اگر همان هم یادمان مانده باشد! راستش وقتی صبح زود آبان ماهی خانه را به مقصد کتابخانه گردی ترک می کردم فکرش را هم نمی کردم 12 ساعت بعد با تجربه شیرین پرسه زدن در دوران کودکی، عشق به کتاب در خردسالان، فضای گرم و ا�