یادی از صاحب تفسیر المیزان

24 آبان ماه سال 1360 هجری شمسی، روزی است که عالم فرزانه و مفسر بزرگ علامه طباطبایی دیار فانی را به سوی سرای باقی ترک کرد؛ عالمی که همیشه از ابدیت سخن می گفت و با فنای در خدای خویش و آنچه خدایی بود، - باقی شد.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، در آخرین روز سال 1321 هجری قمری(مقارن با سال 1281 هجری شمسی)، ستاره ای درخشان در آسمان سلسله جلیل القدر سادات طباطبایی تبریز هویدا شد و خداوند به سیدمحمد قاضی طباطبایی، فرزند پسری هدیه داد که نامش را سیدمحمدحسین گذاشت؛ حکیم عارفی که بعدها بسیاری از انسان ها، از چشمه جوشان حکمت و معرفتش جرعه های جان بخش نوشیدند.

هنوز پنج سال از عمر سیدمحمدحسین نگذشته بود که مادرش را از دست داد.

پدر سعی کرد غم مادر را از دل محمدحسین و دیگر فرزند کوچکترش، محمدحسن، بزداید، ولی نمی دانست که چهار سال بعد، درگذشت خود او، غم فرزندان را دوچندان خواهد کرد.

سیدمحمدحسین همان طور که روش درسی آن روزها بود، به فراگیری قرآن پرداخت و سپس از سن 9 سالگی به مدت شش سال به همراه برادرش، از ادیبی به نام شیخ محمدعلی سرایی، کتاب هایی چون گلستان، بوستان، نصاب الصبیان، انوار سهیلی، تاریخ عجم، منشات امیرنظام و ارشاد الحساب را فرا گرفت و علاوه بر آن، زیر نظر میرزاعلی نقی خطاط به یادگیری فنون خوشنویسی پرداخت.