قبرها حرف می زنند

نخستین تلاش ها برای طراحی و احداث آرامستانی بزرگ و متمرکز، با هدف پایان دادن به موضوع تعدد آرامگاه های شهر تهران در سال 1345 انجام شد.

تلاش برای طراحی یک آرامستان وسیع و مدرن که کمتر کسی تصور می کرد روزی به بزرگ ترین آرامستان کشور تبدیل شود.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه همشهری نوشت: اینجا، تا چشم کار می کند، گودال های یک شکل و یک اندازه (2متر در 50سانتی متر) دیده می شود.

گودال هایی با نام قبر که در قطعات مختلف، به ترتیب و تنگِ هم، حَفر شده اند.

تعدادی از گودال ها با میت، سنگ لحد و خاک پُر شده و تعدادی شان اما خالی و تاریک رها شده اند تا زمانش فرا رسد؛ زمانی نامعلوم اما ناگزیر.

تا آن هنگام، این باد است که بی وقفه در گودال های خالی و تاریک می پیچد و غبارهای ریز و درشت را با صدای وهم آلودِ هوهو در آسمان به رقص درمی آورد.

کودکان دَبه آب به دست، دخترکان گل فروش و قبرکن ها نیز سخت مشغول کارند تا از کسب وکار مرگ، پس نمانند.

این میان، جرگه های سیاه پوش یکی پس از دیگری می آیند و می روند.

جرگه هایی که پای گودالی خالی می ایستند و عزیزشان را به آن می سپارند و با نوای مداحان دشتی خوان، چشم تر می کنند و با ختم خوانی های غمگنانه، ناله سَر می دهند.

در بساطِ سوگ شان هم، پذیرایی با پک های میوه، سینی های وسوسه انگیز حلوا و خرما نیز مهیاست.