بابک بیات در موسیقی هایش از چه کسی الهام گرفت؟

بابک بیات معتقد بود، درد مردم باید ترانه شود و یک ترانه خوب، ترانه ای است که حس مردم هم در آن باشد.

- او می گفت، دوست ندارد از وطنش برود، می خواهد در ایران به خاک سپرده شود.

سرانجام هم پنجم آذر 1385 به علت نارسایی کبدی درگذشت و در قطعه هنرمندان بهشت زهرا (س) به خاک سپرده شد.

بابک بیات یک بار با حضور در یک برنامه تلویزیونی درباره فقدان پسرش مانی و تأثیر آن بر زندگی اش آن هم در حالی که بغض گلویش را گرفته بود، گفته بود: بیش از 25 سال نداشتم که صاحب پسری شدم و اسمش را مانی گذاشتم.

هنوز به تولد یک سالگی نرسیده بود که فهمیدیم دچار یک بیماری ژنتیکی به نام تالاسمی ماژور است.

10 سال و دوماه داشت که طحالش را خارج کردیم ولی در همان زمان یک شب از دستش دادیم.

زمانی که او را خاک می کردم، با خودم فکر می کردم که یکی از روزهای خوب زندگی من است؛ چون راحت شد، دیگر مجبور نبود سختی های بیماری و تزریق خون را که برای من بسیار رنج آور بود را تحمل کند.

او ادامه داده بود: هنوز هم 30 کیلو وزن پسر من روی دوشم هست و سنگینی می کند.

پسرم در موسیقی که می سازم جاری است.

مانی بسیار در موسیقی من تأثیر گذاشت؛ در کارهایی که به نام سکوت کار کردم مانند سکوت سرشار از ناگفته هاست یا چیدن سپیده دم ، موسیقی مانی در احساس و هارمونی که ساختم کاملا مشهود و مشخص است.