رسم و رسوماتی که همچنان قربانی می گیرد

این روستا، زیاد از شهر دور نیست، تا خانه اش که در بخش مرکزی کاشمر است 5 کیلومتری باید می رفتم، کوچه ای کم عرض که دو نفر با هم نمی توانستند از کنار هم رد شوند.

- برای ورود به این خانه قدیمی مراقب بودم که پاهایم به درستی قدم بردارند چون صحن حیاط با کوچه نیم متری اختلاف سطح داشت و من دستم را به در کوچک زرد رنگ زنگ زده گرفته بودم.

از راهروی پیچ در پیچ وارد صحن حیاط شدم، پاشیدن آب روی دیوارهای کاه گلی مرا به دوران کودکی برد.

همان موقع، زنی جوان با چادری گل گلی که گوشه آن را به دندان گرفته بود، وارد حیاط شد.

پس از احوال پرسی کوتاهی وارد اتاقی شدیم.

سر در اتاق به قدری کوتاه بود که مجبور شدم سر خود را خم کنم و وارد شوم، ولی تا سرم را بالا آوردم دو طاقچه با وسایل قدیمی دوباره مرا در سیر خاطرات غوطه ور کرد.

من گوشه ای نشستم و فقط گوش دادم.

فاطمه روبرویم، وسط اتاق دو زانو نشست، او که اکنون چهل و سومین بهار زندگی اش را سپری می کند و نان آور خانه است، بی مقدمه سفره دلش را برایم باز کرد.

او از دردها و زنان و دختران روستا گفت و گفت و من .

فاطمه که دو دختر و یک پسر دارد، با بغض گفت: از کودکی سرنوشتش با کار گره خورده و پس از گرفتن مدرک دیپلم ترک تحصیل کرده و برای کمک به خانواده مشغول به کار شده است.