خلق وخوی ایرانی در فوتبال ما تاثیر دارد؟

چقدر می توانیم فوتبال ایران را فوتبالی هیجانی بدانیم؟ فوتبالی احساسی که چندان مقید به قواعد این ورزش نیست.

تصمیماتی می گیرد که چندان در فوتبال روال نیست و در زمین طوری بازی می کند که کمتر تیمی بازی می کند.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه جام جم نوشت: خوشبین ترین ما هم 25 سال پیش حوالی ظهر تهران پای تصاویر مقطع بازی ایران و استرالیا گمان نمی کرد برنده آن بازی ایران باشد.

حتی اگر کمی هم دلخوش بودیم به فرارهای خداداد و دست های احمدرضا عابدزاده با تماشای 10دقیقه اول بازی این دلخوشی جایش را به اضطرابی ممتد می داد که پایانش به معنای حذف ایران از جام جهانی فرانسه بود.

اما این طور نشد، فرار خداداد و پاس شگفت دایی ما را به فرانسه برد و اولین شادمانی دلچسب جمعی را رقم زد.

اما ما چطور در ورزشگاه کریکت استرالیا تاب آوردیم؟ به باور بسیاری، نتیجه پایان بازی خلاف همه قواعد فوتبالی بود.

سوال این است که این مسثناشدن چقدر به فرهنگ ایرانی مرتبط است؟ این فوتبال چقدر ایرانی بود؟ اساسا می توانیم قائل به این گزاره باشیم که خلق و خوی ایرانی (یا فرهنگ هر جامعه دیگری) در نحوه بازی فوتبال تاثیر دارد؟ همه مصداق ها در این رابطه همچون هشت آذر 76 دلچسب و شیرین نیست.