آوایی از دل زاگرس...

سرزمین زاگرس نشینان از دیرباز با آواها و نواهای اصیل سر و کار داشته و همیشه سبک ها و موسیقی های با ارزشی را در خود پرورانده است و از جمله این صداهای اساطیری، - آوایی رویایی به نام هوره است.

دستان مردی را می بینی که کنار گوش هایش قرار گرفته و با چشمانی بسته در حال خواندن صدایی باورنکردنی است، صدایی که تنها متعلق به این زاگرس زیباست و تنها اینجا معنا می یابد.

از شنیدن چنین صوتی، شگفت زده خواهی شد و ساعت ها می توانی به آن گوش فرا دهی حتی اگر متوجه کلمات نشوی.

هوره، آوازی که هم متن است و هم موسیقی، هم نوا است و هم آوا، هم ناله و هم شادی، آواز مرغانی عاشق که تا به امروز حفظ شده و ماندگار است.

هوره آوازی ممتد است که خواننده بدون وقفه متن ها و ابیات را می خواند و کلمات را به گونه ای زیبا و کشیده، در هنگام خواندن با صداهای حنجره، ترکیب می کند.

بیشتر کلمات و متن فولکلور هستند و منبعی از گذشته هستند اما گاهی خواننده احساس خود را به صورت هوره می خواند که بیشتر هم با تم های غمگین همراه است.

تمام شب و روز چشم انتظارم ، وو وو وو هو هو هو (صدایی که هوره خوان یا هوره چر، از حنجره خود تولید می کند)، و در ادامه هوره می خواند: همچون قاصدک به دنبال سرنوشتی نامعلوم هستم، چون دورم از خانه خود، اشک چشمانم از دوری دوست جاری است، خبری ندارم از او، کدام طرف