گلخانه داری که «استوا» را به همدان آورد/ تولید میوه گرمسیری در زمهریر!

خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی: آرام و سلانه سلانه پا روی مخمل یکدست سبز گذاشتم و چشمم را نوازش دادم، مسیر باریک است و رویایی.

پرسه میان جدال سبزگونه های تیره و روشن تنهایی ام را قلقلک می دهد و هوای زندگی به سرم می زند، انگاری زمین و زمان در حصار سازه های نو رنگ حیات گرفته و آواز سرزندگی سر داده است.

 اینجا دمادم از رنگ و لعابِ آفرینش سَر می رود و بازی رنگ ها می پاشند به چشمانم؛ راستش هر چه هست فریب تیره روشن هایی است که بر عمق مردمک هایم می تابد و با پلک برهم زدنی از دست می رود و دوباره بازی از نو.

اینجا حیات معنای دیگری دارد و توانستن تمام رخ ایستاده و خوش آمد می گوید، انگاری دست ها ردی از آفریدن دارند و دیوار به دیوار پینه ها طلوع به طلوع پاییز را با تولدی نو بخیر می کنند.

راستی راستی پاییز فصل عاشقی است حتی کنج گلخانه یکدست زندگی آقای قمری که بدجور چشمانم را گرفته، اینجا به وقت ماه آخر پاییز بین جورچین کلمات دنبال سبزی می گردم که زرد می شود و تولدی از نو رقم می خورد و به ثمر می نشیند.

جای شما خالی، اینجا کرور کرور می شود در سرمای بی حد و حصر همدان خیمه زده بر گلخانه استوایی اش و باز هم کرور کرور توانستن از آن سوی دنیا به این سوی دنیا رنگ واقعیت گرفته است.