سیاستمداران اصلا فیلم می بینند ؟!

ای کاش سیاستمداران اهل سینما بودند و گاهی روی پرده سینما به حرف دل جوان ها گوش می سپردند چون سینما دائم حرف هایی را گوشزد و آینده نگری کرده است.

- چند روز قبل یادداشتی از تهماسب صلح جو - منتقد قدیمی سینما - با موضوع سیاست در سینما در ایسنا منتشر شد که البته اصل یادداشت سال 1378 در مجله فیلم چاپ شده بود.

این بازنشر به بهانه بررسی و موشکافی علت کم شدن و در برخی موردها، حذف شدن طرح مسائل سیاسی و انتقادی اجتماعی در سینماست که در یک دهه گذشته به اوج خود رسیده است.

جان کلام یادداشت صلح جو در حدود 20 سال قبل این بود که، به رغم وسعت در سینمایی سیاسیِ تبلیغاتی، دامنه سینمایی سیاسی معترض بسیار محدود بوده و بدبینی ها و بدگمانی ها و سوء تفاهم های بازدارنده تاریخی که از بدو پیدایش سینما در ایران هرگونه اعتراض را ممنوع کرده بود، همچنان (در سال 1378) به قوت خود باقی است و در سال های پس از انقلاب هم به سیاق گذشته هر جا که سینما از چهارچوب سازش با شرایط موجود فراتر رفته و حرف و حدیثی بر خلاف پسند زمامداران وقت گفته، مصلحت اندیشان به بهانه ناسازگاری آن با مصالح مملکت و اخلال در نظم جامعه، با توقیف و سانسور به چاره جویی پرداختند.

بیشتر بخوانید: یک ممنوع مطلق در سینما و هوایی که تازه نیست از آنجا که به نظر می رسد این وضعیت هنوز هم در سینما وجود دارد و ا