امروز با فاضل نظری : کوری که زمین خورد و منش دست گرفتم / در فکر چراغی است که از من برباید

                                  عَقلی که نمی خواست سر عَقل بیایدیک عمر کشیدی نفس اما نکشیدی                             آهی که از آیینه غباری بزدایداز گریه بر خویشتن و خنده دشمن                                        جانکاه تر، آهی است که از دوست برآیدکوری که زمین خورد و منش دست گرفتم                                     در فکر چراغی است که از من بِرُبایدبا آن که مرا از دل خود راند، بگویید                                       ملکی که در آن ظلم شود، دیر نپاید