ادبیات پایداری؛ سلاح حنجره های خونین برای فریادهایی جهانی

 ادبیات همیشه اولین و آخرین سلاح بشر برای فریاد بوده است.

وقتی بخواهی بجنگی دیگر فرقی نمی کند در قاره آفریقا باشی یا امریکا.

مسلمان باشی یا مسیحی و یهودی و بودایی و حتی لا دین! سفید پوست باشی یا سرخ و زرد و سیاه پوست.

چون فریاد تنها به حنجره های خونین نیاز دارد و خداوند هیچ گلویی را بی حنجره نیافریده! ادبیات، وسیله ای مقدس است که فریادهای جغرافیاهای مختلف را به تمام گوش های جهان می رساند تا بگوید انسان هایی در گوشه ای، بدین گونه با رنج دست به یقه شده اند.

در این میان، ادبیات به گونه های متفاوتی دسته بندی می شود تا فریادها یک گونه نباشد.

ادبیات روسیه.

ادبیات فرانسه.

ادبیات عرب.

ادبیات امریکای لاتین.

ادبیات درام.

ادبیات معمایی.

ادبیات پایداری و ده ها گونه دیگر که همه از مغزهای پر از فریاد، ریشه گرفته اند.

ما نیز برای فهمیدن بخشی از این رویای خیال انگیز، در یکی از روزهای سرد زمستانی، به همراهی جمعی از دوستداران ادبیات، با حاج محمود زهرتی، رزمنده، جانباز، نویسنده دفاع مقدس و یکی از پیشکسوتان ادبیات پایداری خوزستان به گفت وگو نشستیم تا برای ما تشنگان فریاد از ادبیاتی به نام پایداری سخن بگوید؛ ادبیاتی که در شرایط اختناق، استبداد داخلی، جنگ، اشغال نظامی، سرکوب آزادی های اجتماعی، قانون ستیزی، قانون گریزی و ظلم نوشته می شود و با