در شهر رفتگانِ بی بازگشت، بوی کُندر می آید با دود عود...

شهر که رو به اتمام می گذارد، زندگیِ مُردگان از سر می گیرد.

دیوارِ خانه های شان سپید، حیاط شان از دار و درخت پوشیده است و در سرسرا از هر طرف، بوی عود و کُندُر می آید.

- این جا کسی جسد نمی سوزاند باورهای عمومی و نادرستِ زیادی درباره آیین زرتشت از گوشه و کنار شنیده می شود؛ معروف ترین شان، رسم مُرده سوزی است.

شاید در روزگاری چنین رسمی در این آیین جا افتاده بود اما سال هاست که زرتشتیان اموات شان را تغسیل کرده، سِدره* می پوشانند و به همراه خوراکی های مورد علاقه متوفی به بستر خاک می سپارند.

در گذشته و به دلیل خاستگاه طبیعی و جغرافیاییِ اولین گروه از آریاییان در مناطق سرد و سنگی کوهستان، امکان تدفین وجود نداشت و آن ها اجساد را بر بلندی قرار می دادند تا خوراک حیوانات شوند، سپس استخوان ها را دفن می کردند.

زرتشتیان نیز تا سالیان دراز مردگان خود را در دخمه ها رها می کردند، چراکه تدفین را باعث آلوده شدن خاک می دانستند.

اما پس از تغییراتی که ارباب کیخسرو شاهرخ در این شیوه بنا نهاد، دیگر این رسم ها در هیچ کدام از منطقه های ایران عملی نمی شود.

(مستند به اظهارات برخی زرتشتیان) آرامگاه گشتاسب فیروزگر - واقف بیمارستان فیروزگر پا روی سنگِ مزار نگذارید طبق آداب زرتشتیان، نباید روی سنگ مزار ایستاد.