تربت بی نشانی که نشانه بود

فاطمه (س) در محرومیت جهان اسلام از امامت علی (ع)، «فتنه جمل» را می دید، نعره مستانه معاویه در فریب صفین را می شنید، در «نهروان»، جهالت خوارج را می نگریست و در سحرگاه خونین نوزدهم رمضان سال چهلم هجری در محراب مسجد کوفه بر فرق شکافته علی (ع) می گریست.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس نگارنده بر سر آن بود که گر ز دست برآید و زهرای مرضیه (س) عنایتی فرماید، یادداشت روز کیهان در آستانه سالروز شهادت ایشان را به سخنی درباره آن برترین زنان عالم از ازل تا به ابد اختصاص دهد.

ولی وقتی بیماری غیرمنتظره از راه رسید، راه بر این آرزو بسته به نظر می رسید، اما به لطف و عنایت حضرتش، بیماری به درازا نکشید و دوران نقاهت فرصتی بود تا نگارنده به مصداق که مور رانملخ میبرد سلیمان را با بضاعت اندک خویش و فقط به فقط برای ابراز ارادت که هیچگاه نیازی به تجدید نداشته است- کلامی در این عرصه بر قلم براند.

آنچه در پی می آید، بخشی از یادداشت 15 سال قبل نگارنده است که تکرار آن را در آغاز این نوشته نه فقط بی مناسبت نمی دانم بلکه می تواند به گونه ای وصف الحال برخی از خواص در دوران کنونی باشد؛ بخوانید ! زهرای ما (س)، آن روزها، بعد از رحلت رسول خدا (ص) و پیش از آنکه، خود نیز چشم از جهان فرو بندد و در جوار قرب الهی به پدر چشم انتظار خویش بپیوندد، بارها کوچه های مدینه را کاویده بود