گمنام های آشنا/ در پناه مادر

خبرگزاری فارس- آذربایجان شرقی- کتایون حمیدی: امروز روز شهادت مادر رزمندگان است؛ زهرای اطهر.

  بانویی که تمام قد و همچون کوه در دفاع از امام زمانش سنگ تمام گذاشت و بعد از هزار و اندی سال بعد جوانانی به تاسی از او و مدد گرفتن از ایشان در راه وطن و ولایت جان دادند.

در ایستگاه ششمین روز از زمستان قرن جدید ایستاده ایم و امروز دوباره مردم سراسر ایران زائر شهدایی هستند که گمنام می نامند آنها را.

مگر می شود گمنام بود و اینقدر خاطرخواه داشت؟ نگاهی به میدان شهدا تا میدان ساعت تبریز بیاندازید! سرمای سوزناک تبریز تا استخوان می رود اما در میدان شهدای شهرمان چه خبر است که هیچ کسی این سرما را حس نمی کند؟ این میهمانان چه کسانی هستند که همه برای خوش آمدگویی آمده اند و سرما و گرما نمی شناسند؟ این چند نفر پهلوان که با آمدنشان صفا دادند به شهر؛ آمدند و تمام نسل ها را کنار هم قرار دادند و همه را یکصدا کردند: خوش آمدید پهلوانان گمنام .

نیازی به گشتن و سر چرخاندن به این طرف و آن طرف نیست؛ می بینی مادر پیر را؟ کمی که پای حرفش می نشینم، زودی خودش را لو می دهد! آخر دل بی قرار و بی تاب که آرامش ندارد و یک گوش می خواهد تا از او از بی تابی اش بگوید و آن گوش بشنود؛ می گوید پسرم جعفر، فرزند بزرگم بود، 17،18 ساله بود که به جنگ رفت، الان اگر زنده بود برای خودش مرد بز