کهنه سرباز حرم

سردار آسمانی بالاخره قسم جلاله ات عاقبت بخیرت کرد.

- سحرگاه جمعه 13 دی ماه 1398، پیامکی خبری روی صفحه گوشی همراهم نمایان شد، خبر کوتاه بود؛ خیلی کوتاه، اما یک جهان تفسیر داشت.

سردار قاسم سلیمانی در یک عملیات تروریستی به شهادت رسید .

خبر غیرقابل باور بود، سعی کردم آن را شیطنتی رسانه ای تصور کنم.

اما نه؛ منبع خبر مشخص بود و صحت آن واضح.

هنوز طنین صدای پرصلابتش که می گفت: تا سه ماه دیگر پایان داعش را اعلام می کنم ، صدایی که از انعکاس آن پشت کوه ها را می لرزاند و امواج دریاها را به سکون وا می داشت، در ذهنم پژواک می شود.

مادران با شنیدن خبر سرنگونی داعش چه دعاها و نذرها که برایت نکردند و روزها خیالشان از حضور یک مرد در مرزهای مردانگی و غیرت راحت بود؛ حتی با رفتنت وحدتی دوباره در سرزمینت نمایان شد؛ پیکر تو ریسمانی شد برای همبستگی، برای با هم بودن زیر یک پرچم واحد.

روزهای تشییع هرچند تلخ اما باشکوه تر از هر یوم اللهی بود؛ پیکرت بار دیگر انسجام ملی و وحدت اسلامی را در سراسر کشور عزیزم رقم زد.

هر کجای مسیر این خاطره تلخ را مرور می کنم، جز زیبایی نمی بینم و چه زیبا گفت شه بانوی دمشق، او که خود را در کسوت سربازی اش به آب و آتش زدی تا نگاه چپ به حریم امنش نرسد؛ آری زینب(س)، عقیله بنی هاشم را می گویم.