یکی روی کاغذ نوشته بود: ما داریم سقوط می کنیم، یا حسین...

18 دی ماه سالگرد واقعه ای است که سنگینی داغش هنوز روی سینه مان احساس می شود.

در این گزارش پای روایت عارف فتحی، عکاس اعزامی خبرگزاری مهر به محل حادثه سقوط هواپیمای اوکراینی نشسته ایم.

- خبرگزاری مهر ؛ گروه مجله-محدث تک فلاح: همه چیز از یک صدا آغاز شد.

آنقدر به منزل مان نزدیک نبود که شیشه های لرزیده را بشکند، اما مهیب بود.

مهیب که می گوییم نه فقط صدایی و فیزیکی.

دلی.

دلم هوری ریخت! انگار کیسه آبی را ناگهان پاره کنی.

ناگهان خالی شدم.

به دلم بد آمده بود.

اما نمی دانستم چه شده.

فقط می دانم که حال خوبی نداشتم.

نماز صبح را مثل همیشه خواندم و به سمت محل کارم راه افتادم.

پیچ رادیو همیشه روشن بود.

مسیر منزل تا محل کار دور نبود اما بخش خبری ساعت 6:30 صبح را اغلب کامل در راه می شنیدم.

هنوز داغ سردار، رخت عزا را بر تنم نگهداشته بود.

از تشییع پیکر او چند روز بیشتر نگذشته بود.

حالا خبر رادیو دارد داغ دیگری را اطلاع می دهد.

سقوط یک هواپیمای مسافربری در جنوب تهران.

ای وای! وای از غمی که تازه شود با غمی دگر.

خبر تازه بود.

دقایقی بیشتر از آن نگذشته بود پس طبیعی بود که از جزییات این حادثه اخبار دقیقی در دسترس نباشد.

سلام و احوالپرسی این روزها غم داشت، غمناک تر شد.