ما فرشته نیستیم

معمولا در نگاه بچه ها مادر باید مثل فرشته ای باشد که نباید پایش را از گلیمش درازتر کند، حق اشتباه ندارد، باید همه چیز را درک کند و الگوی رفتاری مادرانه اش از آنچه فرزندانش می خواهند تخطی نکند.

- اگر این طور شد مادر باید خودش را آماده کند برای شنیدن عبارت هایی مثل مامان تو هیچ وقت منو درک نمی کنی ، اصلا نمیشه باهات حرف زد ، مامان چرا اینقدر به من گیر میدی ، تو اصلا نمیفهمی من چی می گم ، مامان تو توی یک دنیای دیگه ای اصلا ، دست از سرم بردار و .

.

شنیدن چنین عبارت هایی از زبان فرزندان برای هیچ مادری تازگی ندارد، اما چرا با وجود اینکه همه مادران می خواهند بهترین خود برای فرزندانشان باشند و حسرت های آنها برای بچه هایشان تکرار نشود باز هم در ارتباط گیری با آنها دچار چالش می شوند؟ آیا مادران ناکافی هستند یا بچه ها پرتوقع اند؟ برخی از مادران مملو از آرزوهای دست نیافتی اند که به خاطر بچه هایشان قید آنها را زده اند، یکی آرزو داشته درس بخواند و در بیرون از خانه کار کند که تنها ماندن دخترش او را از تصمیمش منصرف کرده، دیگری مجبور است با کار شبانه روزی، خود را از هر تفریح و آسایشی محروم کند تا آب در دل فرزندانش تکان نخورد و کمبودی احساس نکنند.