این رازِ مهیب ژرف را کس نگشود/ مرگ در نگاه اسلامی نُدوشن

وقتی کسانی چون تالستوی، مولانا و فردوسی مرده اند، مرگ چه وحشتی دارد و با این فکر که این کسان هم زندگی کرده اند و رنج و شادی داشته اند و سرانجام رفته اند بار زندگی خود را سبک تر می بینم.

- وقتی کسانی چون تالستوی، مولانا و فردوسی مرده اند، مرگ چه وحشتی دارد و با این فکر که این کسان هم زندگی کرده اند و رنج و شادی داشته اند و سرانجام رفته اند بار زندگی خود را سبک تر می بینم.

     عصر ایران- هر چند غرض از گشت و گذار در باغ ادبیات ایران، برداشت توشه ای و خوشه ای برای لذت بیشتر از زندگی و آشنایی افزون تر با ظرفیت ها و ظرافت های زبانی است، اما از یاد مرگ نمی توان غافل شد و اتفاقا گاه، یاد مرگ است که به زندگی معنی می دهد چنان که سهراب سپهری که شاعری مرگ اندیش نبود و زندگی را عمیقا دوست می داشت نیز گفته است: زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ.

      دکتر محمد علی اسلامی ندوشن را سلطان نثر پارسی لقب داده اند اما در شعر هم دستی داشت که اگرچه به قوّت نثر اونیست ولی قابل تأمل است و در اینجا چند سروده او درباره مرگ را از فصل آخر بدرود نامه از بهار در پاییز که در مقاله آقای جواد عباسی در بخارای تیرماه هم به آنها اشاره شده نقل می کنیم: