شاه عباس صفوی؛ پادشاهی عمل گرا و تمدن ساز

شاه عباس دارای ویژگی هایی بود که او را ممتازترین پادشاه صفوی کرد.

او موفق شد اراضی و مناطق از دست رفته ایران را از عثمانیان و ازبکان و پرتغالی ها پس بگیرد و با ساختن اصفهان، - برگی زرین به فرهنگ و تمدن ایرانی افزود.

  عصر ایران؛ احمد فرتاش - شاه عباس کبیر 42 سال بر ایران حکومت کرد.

از سال 996 هجری قمری تا 1038 (965 تا 1007 هجری خورشیدی).

شاه عباس در 7 بهمن 949 خورشیدی به دنیا آمد و 30 دی 1007 خورشیدی درگذشت.

  مورخان به دو دلیل شاه عباس را ملقب به لقب کبیر کرده اند.

اول برای اینکه با شاه عباس دوم اشتباه نشود.

دوم اینکه او قدرتمندترین پادشاه سلسله صفویه بود و در دوران سلطنتش، ایران مجد و عظمتی پیدا کرد که در کل تاریخ 1400 ساله پس از حمله اعراب، بی سابقه بوده است.

  قطعا اگر حاکمان ایران در دوران پس از شاه عباس، از تدبیر و کاردانی و اقتدار او برخوردار بودند، ایران در آغاز قرن نوزدهم میلادی، کشوری عقب مانده از قافله تاریخ و تمدن نشده بود.

  شاه عباس در 1629 میلادی درگذشت.

در آن موقع لیبرالیسم در اروپا تازه در حال شکل گیری بود.

آخرین پادشاه صفوی، شاه سلطان حسین، در 1722 میلادی از قدرت ساقط شد.

از زمان مرگ شاه عباس تا سقوط شاه سلطان حسین، ایران با شیب ملایمی دچار انحطاط شده بود.