روایت روز اول جشنواره عمار در خوزستان؛ از ذوق پسرهای نوجوان دِلستری تا حضور صمیمی خانواده شهدا

 کار فرهنگی درد دارد.

یک قدم که بخواهی برداری تا مغز استخوانت تیر می کشد.

مرد میدان می خواهد.

آوینی ها و طالب زاده ها.

درست که قدمان به قدشان نمی رسد اما به قول حضرت سعدی به راه بادیه رفتن به از نشستن باطل، که گر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم جشنواره مردمی فیلم عمار هم از آن کوشش های همیشه دوست داشتنی ما بسیجی هاست.

ساعت شش و نیم عصر می رسم به افتتاحیه اش.

از اول خیابان سینما اکسین اهواز، یک زن سراغ سینما را از کیوسکی می گیرد.

صدای مرد فروشنده را می شنوم: آره آره، درست اومدید، یه خورده جلوتره هوا سرد است و رو به تاریکی.

مه غلیظی همه جا را بغل گرفته.

تابلوی سینما را واضح نمی بینم و یکهو آقای فیلمبردار از بین درخت های اکالیپتوسِ روبه روی درِ سینما بیرون می پرد.

بنده ی خدا می خواهد فیلم ورود مهمانان را بگیرد اما زَهره شان را می ترکانَد.

مه، همه ی نقشه های هنری اش را بر آب کرده.

    وارد سینما که می شویم هوا مطبوع تر است.

و خنده های اهالی فرهنگ به استقبالم می آید.

خوش اومدید نه هنوز شروع نشده بله کارگاه هم قراره برگزار کنیم به نظرتون خوب شده؟ تشریف نمیارید؟ دوربین ها نقطه گذاری شده اند.

مهمان ها زیاد نیستند اما کم هم به نظر نمی آیند.