پوریای ولی های این دوره زمانه/ یک روز لرزشی با ارزشی ها

خبرگزاری فارس_خوی؛ کتایون حمیدی: مامان جانم، دور سرت بگردم، بی تابی نکن، درد همه ما که یکیه، غصه چی را می خوری؟ خودم میام فرش هایت را چنان می شورم که نو تر از قبلش شود، حالا بیا این لقمه را بگیر، بعدش را خدا کریم است؛ سرم را به طرف صدا می چرخانم، جوانی با شلوار کتانی شش جیب جنگی، موهای پریشون و چشم های خواب آلود که در یک دستش ظرف سفید یک بار مصرف غذا و در دست دیگرش لقمه ای است که برای آن مادر گرفته است؛ نگاهش می کنم، متوجه من نیست، دوباره همین که می خواهد یک لقمه برای خود بگیرد، دو بچه به طرفش می روند، صدایشان ضعیف است و نمی شنونم چه می گویند، اما می بینم که باز چند لقمه کوچک گرفت و داد دست بچه ها.

جلوتر می روم و می گویم برادر من، همه غذایت را که بخشیدی! سراسیمه نگاهم می کند: لقمه نیست، آرامبخش هست؛ هر چی انرژی مثبت دارم را در این لقمه ها ریخته و دست این بندگان خدا می دهم .

اینها را یک بسیجی فرمانده در محل اسکان زلزله زدگان شهر فیرورق می گوید.

  چهارشنبه، 12 بهمن ماه روایت اول/ بسیجی فرمانده: ما بچه پرروهای بسیجی نامش امیرحسین احمدپور است و به قول خودش خادم کمپ شهید سلیمانی فیرورق؛ پنج شبی است که به محل اسکان عازم شده و تاکنون برای بیش از  یک هزار و 200 نفر اسکان داده اند؛ همانطور که خودش می گوید: اگر لوازم مورد نیاز تامین شود، می توا�