روزهای غریب پدرانه

نیاز به حرف زدن نیست، حتی نوشتن کپشن هم لازم نیست.

تصاویر خود گویای همه چیز است.

پدرانی راست قامت که چروک های روی دستان و موهای سفیدشده بیانگر این است که انگار همین دیروز به اینجا منتقل شده اند.

هر کدام چند سالی است که بچه های خود را ندیده اند و روز پدر برای آن هایی که در این سرا زندگی می کنند معنای دیگری دارد.

پدران اینجا خود حکایتی ناگفته از فراز و نشیب های روزگار دارند و در ناگفته هایشان، چشم انتظاری را می توان احساس کرد.

دنیای عجیبی است، دنیای پدرهای خانه سالمندان، پدرهایی که روزها برای خود برو و بیایی داشتند؛ شغل و اسم و رسمی، حالا از تمام دارایی های دنیا یک تخت و کمد دارند که آن هم امانت است.

هر کدام از این پدران در کنار تخت هایشان و در اتاقی 9 متری وسایلی دارند، از چند دست لباس، حوله و وسایل شخصی تا عصا، کلاه و دارت و بعضی ها به یاد ایام جوانی یک سیگار و چند فندک.

در گوشه دیگری از این خانه، پدر هنرمندی است که با نی پلاستیکی، خود را با صدای ساز سرگرم می کند تا مرورگر خاطرات جوانی اش باشد.